Fırdöndü
Bekir amcanın el arabasını önüne katıp sokak sokak dolaşıp “fırdöndüüüü bak bak bak dünya neye döndüüüü” diye bağırdığı salı günleri geldi gözümün önüne birden. Hurda alırdı Bekir amca, bizlerde hurdaya çıkardık evde ne bulursak gizlice. çocuk olmak demişlerdi halimize bakan büyükler imrenerek ve gıpta ederek. Bugün daha bir anlam kazandı bu cümle düş alemimde ; çocuk olmak… Merakla o hafta gelecek olan yeni hatta yepyeni fırıldakları beklemek, gerçi çok kızardı Bekim amca fırdöndüydü onlar ama bizim hep fırıldağımız oldular.
Reklerindeki alacada, siyahında neyazında hep başka bir hikayemiz vardı. Gazozuna yarışmalar bile yapardık kimin fırıldağı daha hızlı dönecek diye. Ve dönerdi fırıldaklar kıyasıya, yaşamın dakikalarına inat durmamasıya. Kazanan, elbet biri içerdi kazandığı uludag gazozunu ama asla tek başına olmadan. Dudaktan dudaga paylaşılan tek şişe uludağ gazoz.
Ve ellerde dönmeyi asla kesmeyen rengarenk fırıldaklar.
Bir hafta çizilen hayellerle başlayan bekleyişin sonunda sokagın başında görünen hurdacı arabasında bulurduk kendimizi. Kimimiz sokaktan topladığı civileri, bakır parçalarını, eski bidonları kucaklamış, kimimiz ise evden arakladığı kullanılmayan bir eşya yada eskidiğini düşündüğü bir lastik terlik ile. İlk seçim hakkı hep en çok hurdayı teslim edendeydi ve biz onu kandırmak için begenmediğimiz fırıldağı seyrederdik begeniyormuş edalarıyla. Bizim begendiğimize doğru uzatılan her el bir sokak kavgasının habercisi olabilrdi o anda.
Küçüktük işte, hatta kendi aramızda daha küçüksün konuşma diyebilecek kadar büyük olsakta biz küçüktük gözlerde. Çocuk olmak insanların gözlerine daha net bakabilmek ti belkide. Bekir amcanın gözlerindeki acıyı hissedebilmek ve asla unutamamak. Ah Bekir amca alabildin mi düşlediğin atarabasını bilemiyorum ama ben hala seni hep o küheylanının koşturduğu arabaya bakarken anımsıyorum. Bir fırdöndü, bir Bekir Amca ve biz çocuklar salı günlerinin neşesi.
Geçmiş zaman işte… çocukluk ve çocuk olabilmek…
Tevfik YAZICILAR