şu an
gecenin bu kayıp vaktinde; sanki “yaşar gibi” yanan…ve sanki sıcak gözyaşlarıyla eriyen… ama benimle hakiki sessizliği paylaşan mumlarımı görmeni isterdim. onların bir oda dolusu karanlığımla mücadele edişini…ve benim birer küçük ümit “zannettiğim” bu aydınlıkçılara dokunmaya uğraşımı.
görmeni isterdim beni ; ey vazgeçilmezini içinde gezdiren… beni “senin” görmeni isterdim. çünki deliliği taşımak herkezin harcı değil !
ey vazgeçilmezini içinde taşıyan “esir” kuş ;özgür kalmanı isterdim! çünkü sen … aslında sen ; sadece kapı olan ve kapısı hiç kapanmamış olan bir kafeste mahkümsun.
özgür kalmanı isterdim…
kafessiz kalmanı isterdim…
ve bensiz kalmanı…
çünkü sen özgürken esir ve kafessizken tutsak… ve bensizken de benimsen ; benimsin.
ey deliliğini sırtında, vazgeçilmezini içinde gezdiren esir kuş…
o yüzden bensiz kalmanı isterdim ;
“benim” olmanı istediğim için !
Tevfik YAZICILAR